jueves, 10 de diciembre de 2015

Actividade 10

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE10.
Os conceptos están definidos nas páxinas 51 e 53 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

  • Navegadores GPS. Busca unha imaxe na rede.


O GPS (Global Positioning System) é un sistema que permite determinar a posición dun obxecto ou unha persoa, en calquera lugar do planeta, cunha percepción de metros ou, mesmo, centímetros.

A tecnoloxía GPS está baseada na utilización de 24 satélites cuxas órbitas están sincronizadas par cubrir toda a superficie terrestre.

Os navegadores GPS dispoñen dun receptor GPS capaz de reducir os sinais dos satélites. Unha vez que o recceptor ten añ menos o sinal de catro satélites, polo menos, o navegador é capaz de determinar cal é a súa posición por triangulación.

Os navegadores dispoñen de cartografía e software específico para situar as coordenadas do GPS sobre o mapa, analizar as posibles rutas para chegar a un destino concreto e planificar á que consideren máis adecuada segundo os criterios que o usuario especifique. Devanditos navegadores poden estar integrados, en vahículos e teléfonos intelixentes, ou ben como dispositivos independentes, sendo algúns dos modelos máis estendidos Navman e TomTom Navigator.
  • Google Glass. Busca unha imaxe na rede. 

Google Glass son unhas pequenas gafas de alta tecnoloxía, desenvolvidas por Google, que funcionan como asistente virtual empregando realidade aumentada. Conectan ao usuario co seu teléfono intelixente a través da voz e a imaxe se mostra nunha pequena pantalla incorporada. Esta pantalla está conectada a unha cámara, un micrófono e un altavoz. Mediante unha conexión Wi-Fi e Bluetooth, as lentes poden comunicarse con outros dispositivos e aplicacións de internet.

Empregan unha versión reducida do sistema operativo Android. Algunhas das súas aplicacións son tomar fotos, gravar vídeos, navegar por internet e usar a maioría de aplicacións de Google.

  • Smart Watch. Busca unha imaxe na rede. 


Un reloxo intelixente (Smart Watch) é un reloxo de pulseira que integra funcións similares ás dun teléfono intelixente ou un ordenador portátil. Emprega as tecnoloxías Wi-Fi, Bluetooth ou conexión móbil para conectarse a internet e intercambiar información con outros dispositivos.


Estes dispositivos poden incluír características como un acelerómetro, altímetro móbil, barómetro, brúxula, cronógrafo, equipo de buceo, calculadora, teléfono móbil, GPS, pantalla gráfica, altavoces, axenda, etc.


Por outro lado, estes reloxos inclúen o seu propio sistema de aplicacións, que soen estar relacionadas coa saúde o deporte, a produtividade, os contidos multimedia, os xogos e o acceso a redes sociais.

jueves, 3 de diciembre de 2015

Actividade 8


Conmutador ten características similares ao hub, pero con algunhas outras funcións engadidas. Unha delas é que, ademais de servir de puenta para a conexión de todos os computadores, é capaz de identificar os equipos que ten conectados, polo que non necesita enviar a información a todos eles, senón só ao destinatario. Evítase así sobrecargar a rede e a colisión de datos. Outra diferenza é que ademais de equipos, permite interconectar resdes do mesmo tipo.


Concentrador ou hub. A este dispositivo chegan todos os cables da rede, por cada computador ou dispositivo, actuand do ponte. Cando un computador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario tómea e o resto refúguea.

Crea unha nova entrada (ou publicación)no teu blog co nome ACTIVIDADE8.
Os conceptos están definidos na páxina 48 e 50 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:  

  • (0.75 puntos) Tarxeta de rede. Busca imaxe ou imaxes na rede onde aparezan identificados os conectores. 
Para que un computador poida establecer comunicación con outros ordenadores dispositivos, debe dispoñer dun cartón ou adaptado de rede (hardware)e, por suposto, ter instalado o seu controlador (software) no sistema operativo para que se poida utilizar.
Aos cartóns de rede tamén llas denomina NIc posto que ofrecen unha interface de rede, cuxo conector é distinto dependendo do tipo de cableado; o máis utilizado é o conector RJ-45, necesario para o cableado UTP.
 Tamén existen cartóns de rede inalámbricas que transmiten a información por ondas electromagnéticas e , por tanto, non necesitan conectorores nin cables. Estes cartóns poden levar unha pequueña antena para aumentar a intensidade de sinal e mellorar así a trasnferencia.



    Resultado de imagen de concentrador
    Concentrador
    Resultado de imagen de conmutador
    Conmutador
  • (0.75 puntos) Concentrador e conmutador. Busca unha imaxe de cada un na rede.


Os concentradores e os conmutadores son dispositivos que interconectan os cables dunha rede. A función de cada un é a seguinte:


  • Concentrador o hub: A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada ordenador ou dispositivo, actuándo de ponte. Cando un ordenador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario a tome e o resto a desbote. 






  • Conmutador o switch: ten características similares ao hub, pero con algunhas outras funcións engadidas. Unha delas é que, ademais de servir de ponte como conexión de todos os ordenadores, é capaz de identificar os equipos que ten conectados, polo que non necesita enviar a información a todos eles, senón só ao destinatario. Evítase así sobrecargar a rede e a colisión de datos. Outra diferencia é que ademais de equipos, permite interconectar redes do mesmo tipo.



(1 punto) Cableado de rede. Busca imaxes na rede onde aparezan os conectores RJ45 e ST e cables de par trenzado apantallado e fibra óptica. Nestes últimos deben estar indicadas as suas partes.
RJ-45


O cables é un dos medios de conexón utilizado nas redes para transmitir datos. Existen diferenties tipos de cable:

Cableado coaxial. Está formado por un fío condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. É similar ao que se usa para a antena de televisón , aínda que actualmente está en desuso.
Cableado de para trenzado. Está constituído por catro parres de fíos. Cada para está entrelazado para diminuír a interferencia eléctrica e evitar que se axustes o sinal entre os pares. Dentro deste cableado distínguense os seguintes tipos:

UTP. É un cable non apantallado. É de baixo custo pero sensible a interferencias, polo que produce máis erros que outros cables. STP. É un cable apantallado, é dicir, ten unha malla metálica ao redor do cable que o protexe das interferencias electromagnéticas.
FTP.es un cable apantallado con blidaje global que posúe unha parantall condutora en forma trenzada. Mellora a protección fronte ás interferencias con respecto aos anteriores.
Existen diversas categorías de cables, dependendo da súa velocidade de transmisión. As que está en uso dson: categoría 5(100Mbps), categoría 6 (1Gbps), categoría 7(10Gbps) e categoría 8, que están en fase de desenvolvemento. O cableado de par trenzado utiliza conectores RJ-45.
Cable de fibra óptica. É unha fibra moi fina de material transparente, vidro ou material plástico, pola que se envía un feixe de luz. Estes cables constan dun grupo de fibras ópticas protexidas con hiladuras de aramida para facelos resistentes á tracción , ademais de estar protexidos por varios revestimentos. Os conectores máis utilizados na fibra óptica para redes de área local son SE, LC FC e SC.

martes, 24 de noviembre de 2015

Tema 2. Hardware. Actividade 6

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). 

  • Buscando a información na rede redacta aproximadamente 25 liñas explicando o seu principio de funcionamento, tipos e aplicacións. 

 A impresora 3D , é unha máquina ou dispositivo mecánico capaz de, mediante diversos procesos utilizados, sintetizar un obxecto tridimensional. Na impresión en 3D, as sucesivas capas de material fórmanse baixo control por computador. Estes obxectos poden ser de case calquera forma ou xeometría, e prodúcense a partir dun modelo 3D ou outra fonte de datos electrónicos. Unha impresora 3D é un tipo de robot de manufactura industrial.1

A impresión 3D no sentido orixinal do termo refírese aos procesos nos que que secuencialmente deposítase material se en unha plataforma, con cabezales de impresión de inxección de material de achega. Máis recentemente, o significado do termo ampliouse para abarcar unha variedade máis ampla de técnicas tales como polimerización, inxección de achega, inxección de aglutinante, extrusión de material, cama de po, laminación de metal, deposito metálico.

Como curiosidade existen clases especiais de impresoras tales como Foodini2 que imprimen comida , ou as que imprimen casas ou construcións de todo tipo, depositando cemento por capas,3 pero a maioría dos modelos comerciais actualmente son de dous tipos:

de compactación, cunha masa de po que se compacta por estratos.
   
de adición, ou de inxección de polímeros, nas que o propio material engádese por capas.

Segundo o método empregado para a compactación do po, pódense clasificar en:

    Impresoras 3D de tinta: utilizan unha tinta aglomerante para compactar o po. O uso dunha tinta permite a impresión en diferentes cores.
    Impresoras 3D láser: É un láser que transfire enerxía ao po facendo que se polimerice. Despois mergúllase nun líquido que fai que as zonas polimerizadas se solidifiquen.
As súas utilidades son:

O campo do medicamento é un dos máis avanzados en canto ao uso das impresoras 3D. En Estados Unidos, a FDA aprobou en agosto de 2015 o primeiro medicamento que pode ser producido por impresión 3D. O medicamento chámase Spritam e utilízase para o tratamento da epilepsia. A impresión 3D de medicamentos pode permitir aos médicos receitar doses máis precisas, axustadas ás necesidades de cada paciente.4
Prótese

Existen impresoras que son capaces de crear guías cirúrxicas e modelos dentais.5 As guías cirúrxicas úsanse para que o dentista saiba exactamente onde debe colocar un implante. Pero o que é máis sorprendente é que xa se realizaron implantes de próteses máis aló da odontoloxía. É o caso dun estudante de secundaria de Colorado, que creou unha prótese robótica cunha impresión 3D. Este brazo robótico ten un custo de 500 dólares, unhas 160 veces inferior aos que se constrúen polos métodos tradicionais, polo que podería chegar á maioría dos fogares, independentemente do seu poder de adquisición. O brazo é controlado por ondas cerebrais e ten un deseño robusto e avanzado. En agosto do 2013, este estudante estaba xa traballando na terceira xeración desta creación.6

Doutra banda, existe un proxecto denominado Project Daniel,7 de Not Impossible, que foi iniciado en decembro do 2013. Daniel Omar, de quen toma nome o proxecto, perdeu ambos os brazos na guerra do Sudán en 2012, con tan só 14 anos. Ao coñecer a noticia, Mick Ebeling viaxou ata o lugar e decidiu crear a fundación Not Impossible. Desta maneira, inicialmente creou unha prótese de brazo para Daniel, creada cunha impresora 3D. Unha vez alcanzado este obxectivo, creouse en Sudán a primeira escola taller de prótese, desde a que se crean varias próteses semanalmente. Así, un gran número de nenos poden gozar do que para eles é un privilexio, xa que sen estas máquinas de tres dimensións a creación das próteses alcanza prezos desorbitados que poucas familias poden permitirse.

Unha das grandes vantaxes que ofreceu a creación de prótese é que as instrucións para seguir para crear unha son públicas na internet. Así, calquera pode acceder a iso e non supón un sobrecusto nin económico nin de coñecemento. Unha das vantaxes deste gran avance é que no caso dos nenos, que se atopan en idade de crecemento, pódese crear varias próteses mentres siga o seu crecemento sen ter que gastar unha millonada con cada nova. Hai moitas persoas que se inician pola súa conta neste mundo das impresoras 3D, como é o caso dun pai que descubriu estas máquinas grazas á publicación na web das devanditas instrucións para crear unha man.
Transplantes

Moita xente sofre accidentes que lle provocan feridas tan graves que necesitan unha reconstrución dalgunhas partes do corpo. Existen dous casos: que necesiten coller pel dunha parte do corpo e colocala na lesión, cousa moi dolorosa, ou que necesiten reconstruír algún óso. En ambos os casos as impresoras en tres dimensións poden axudarnos.

No primeiro caso, xa se deu a primeira creación dun material con propiedades parecidas ás do tecido humano. Este material fórmase con miles de pingas de auga conectadas e pode realizar algunha das tarefas das células do noso corpo.8

No ámbito do segundo caso, en marzo de 2014 reconstruír parte do rostro a un mozo que sufrira un accidente de moto. Inicialmente, cando ingresou no hospital despois do accidente, tentaron a reconstrución da mellor forma posible pero non puideron facer todo o que quixeron porque podería perder visibilidade no ollo. Grazas ás novas tecnoloxías fixeron unha recreación do seu cranio antes do accidente e, con axuda dunha impresora 3D, imprimiron uns modelos para axudar e planificar a reconstrución.9 Así, puideron recolocarlle todo o rostro e facer que sexa unha persoa máis feliz, podendo facer vida normal.

Doutra banda, un grupo de médicos da Universidade de Pequín imprimiu unha vértebra, sendo este o primeiro caso. Implantáronlla con éxito a un neno de 12 anos nunha operación de 5 horas, despois de retirarlle a súa que contiña un tumor maligno. Esta vértebra está creada con titanio e ten uns pequenos poros de forma que o óso poida crecer dentro e non obstaculice o crecemento, de maneira que non son necesarios parafusos ou outras conexións.10
Órganos

Nas impresoras 3D usadas para crear órganos úsanse células vivas como material para imprimir. A partir destas é posible xerar un órgano para implantarllo a unha persoa. É un dos obxectivos máis esperados, xa que hai enormes colas de espera para que as persoas que necesitan un órgano recíbano, e a diario morren varias delas debido á espera demasiado longa. Existen varios grupos estudando a creación de distintos órganos, sendo o corazón o gran obxectivo. De momento, hai un grupo de enxeñeiros da Universidade de Connecticut que creou riles artificiais.11 O seu obxectivo é que estes órganos sexan trasplantados a seres humanos e teñan as mesmas funcionalidades que un ril natural, e parece que non falta moito para alcanzar esta meta. Doutra banda, Organovo informou que o ano 2014 sairía o primeiro fígado creado cunha impresora de tres dimensións. De momento o ano 2013 dispoñían de réplicas en miniatura pero que xa tiñan as funcionalidades dun natural.12
Outros

A escoliosis é unha enfermidade na que a columna vertebral sofre unha curvatura en forma de S ou de C. Cando esta curvatura é maior dun número determinado de graos é necesario o uso dun corpiño. Estes afán ser moi aparatosos, incómodos e antiestéticos. É por iso que moita xente non quere levalos ou diminúe enormemente a súa autoestima. Parece que se atopou a solución, chamada Bespoke. Mediante un escaneo do corpo do paciente obtéñense as medidas exactas e imprímese este corpiño, podendo ter distintos estilos e ser personalizable. Ademais é transpirable, polo que aumentará tamén a comodidade e durabilidad.13

Neste caso falamos de algo sorprendente á vez que útil. Hai uns anos que xurdiron as ecografías en 3D, que supuxo un gran avance neste sector. Con todo, o ano 2013 produciuse un novo paso: a impresión en tres dimensións do feto. O seu principal obxectivo é que se poidan detectar malformacións nos non natos, así como posibles complicacións no parto. Desta maneira poderían evitarse e axudar ao persoal médico a un mellor seguimento do período de xestación do bebé. Outra utilidade é para pais con cegueira, quen, grazas a estes obxectos realizados con material facilmente palpable, poderán saber como será o seu fillo.14 Con todo, moitos pais están a interesarse en dispoñer deste obxecto, de maneira que poidan ter un recordo material da xestación do seu fillo.

Por último, facemos referencia á inmovilización dun membro do corpo debido a unha fractura. Normalmente úsase unha escaiola feita con yeso polos médicos que tarda unhas 20 horas en secarse e que se mantén totalmente ríxida, podendo causar rozaduras nalgúns casos. Cortex Exoskeleton é un proxecto que usa unha impresora 3D para crear unha peza de inmovilización coa medida perfecta de cada paciente. Para iso, úsase un escáner 3D para obter a medida exacta do membro e, xunto cunha radiografía para visualizar a rotura e a súa posición, envíase a unha impresora que crea unha peza de inmovilización. Esta peza é moito máis resistente e lixeira que unha escaiola de yeso; ademais ten unha serie de buracos que permiten a transpiración da pel, impedindo así que saian fungos. É unha única peza que ten unha apertura por onde o paciente introducirá o membro e pecharase cunhas bisagras incorporadas na estrutura.15 É moito máis estético e cómodo xa que non avulta demasiado, polo que non nos causará problemas coa roupa. Así, tamén se poden imprimir muñequeras ou tablillas para persoas que o necesiten.

De igual maneira, cabe destacar que se están probando métodos para poder imprimir pastillas médicas de forma eficiente.

  • Engade un vídeo da rede (duración non superior a 3 minutos si é posible). 

jueves, 12 de noviembre de 2015

Tema 2: Hardware.

Actividade 2

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 32 e 33 do libro (non é necesario buscar información adicional, excepto no punto 1) e son os seguintes:
  • Superordenador Mare Nostrum. Busca información (aprox 15 liñas) e imaxe na rede.
  • Tablets. Busca imaxe na rede.
  • Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 32 e 33 do libro (non é necesario buscar información adicional, excepto no punto 1) e son os seguintes: Superordenador Mare Nostrum. Busca información (aprox 15 liñas) e imaxe na rede. Tablets. Busca imaxe na rede. Smartphones. Busca imaxe na rede.

jueves, 29 de octubre de 2015

Tema 1. Sociedade do coñecemento: Nanotecnoloxía



Nesta ligazón atoparás un documento elaborada pola Universidade de Oviedo. A información que necesitas está nas 9 primeiras páxinas do documento. 

Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome deTema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA 

  • Definición de Nanotecnoloxía, incluindo a definición de nanómetro.
A nanotecnoloxía non é unha tecnoloxía específica; nin sequera un grupo de tecnoloxías ben defi nidas. A nanotecnoloxía é máis ben un campo moi amplo e heteroxéneo da tecnoloxía no que se dei-
señan, caracterizan, producen e aplican estruturas, compoñentes e sistemas mantendo un control 
sobre o tamaño e a forma dos seus elementos constituíntes (átomos, moléculas ó macromoléculas) a 
nivel da escala dos nanómetros, de tal maneira que ditas estruturas, compoñentes ou sistemas 
posúen polo menos unha propiedade característica nova ou mellorada debido ao pequeno tamaño dos seus constituíntes.

A nanotecnoloxía utiliza un amplo rango de disciplinas científi co-técnicas co fi n de estudar mate-
riales, partículas e estruturas que implican a creación ou presenza de elementos que teñen polo menos unha dimensión espacial inferior aos 100nm, sendo un nanómetro a millonésima parte dun milí-
metro. Os materiais constituídos por estruturas tan pequenas, a miúdo presentan propiedades 
distintas aos materiais tradicionais independentemente de que estean compostos polos mesmos 
constituíntes químicos. Por exemplo, poden presentar novas propiedades mecánicas, ópticas, quí-
micas, magnéticas ou electrónicas.
  • Nanoelectrónica: a qué dará lugar? Relación coa tecnoloxía Informática.
Desta maneira, a nanoelectrónica dará lugar a sistemas de almacenamento de datos de moi alta densidade de registro (por exemplo, 1 Terabit/polgada2) e as novas tecnoloxías de visualización a base de plásticos flexibles. A longo prazo, o desenvolvemento da nanoelectrónica molecular ou biomolecular, a espintrónica e a informática cuántica abrirán novos horizontes á tecnoloxía informática. A nanoelectrónica estará na orixe dunha nova xeración de computadores, teléfonos, automóbiles, electrodomésticos e calquera sistema de automatización necesario en calquera equipo de aplicación industrial ou doméstico.
  • Nanobiotecnoloxía: qué disciplinas combina? Aplicacións en Medicina.
No caso da nanobiotecnología, está a combinarse a enxeñería a nivel molecular coa bioloxía, ben manipulando directamente sistemas vivos, ou creando biochips como os que xa se están produ-
ciendo na actualidade inspirados en materiais biolóxicos. Nun futuro próximo, a nanobiotecnolo-
gía proveranos con novas innovacións extraordinarias no campo do medicamento por exemplo, con Aplicacións industriais da nanotecnoloxíanovos sistemas de diagnóstico miniaturizados que poderían implantarse e utilizarse na detección precoz de enfermedades, recubrimientos e nanocompuestos desenvolvidos mediante o recurso ás nanotecnoloxías, non exclusivamente en a súa produción senón nos conceptos de deseño dos materiais constituíntes, que mellorarán a bioactividad e biocompa-
tibilidad dos implantes, novas matrices soporte capaces de auto estruturarse que están a facilitar o desenvolvemento de unha nova xeración de materiais no ámbito da ingeniería de tecidos e dos materiais biomiméticos, abrindo a posibilidade, a longo prazo, de conseguir a síntese de órganos de substitución. Están a desenvolverse novos sistemas de administración dirixida de medicamentos e recentemente conseguiuse levar e introducir nanopartículas ao interior de células cancerosas para o seu tratamento, por exemplo, mediante calor.
  • Aplicacións á producción e almacenamento de enerxía.
Tamén o campo da produción e almacenamento de enerxía poderá benefi ciarse, por exemplo, de os novos desenvolvementos en pilas de combustible ou sólidos lixeiros nanoestructurados que teñen potencial para un almacenamento efi caz do hidróxeno. Están a desenvolverse tamén células solares fotovoltaicas efi caces e de baixo custo (por exemplo a «pintura solar»). Os avances no campo das nanotecnoloxías tamén permitirán aforros enerxéticos a través dunha mellora dos illamentos, do transporte e dunha iluminación máis efi caz.
  • Avances en Ciencias de Materiais.
Os avances da ciencia dos materiais mediante o recurso ás nanotecnoloxías son de gran alcance e o seu impacto deixarase sentir en case todos os sectores. As nanopartículas xa se empregan para reforzar materiais ou funcionalizar cosméticos. Recórrese ao uso de nanoestructuras superfi ciales para conseguir superfi cies resistentes ao relado, hidrófugas, limpas ou estériles. O enxerto selectivo de moléculas orgánicas a través da nanoestructuración superfi cial permitirá avanzar na fabricación de biosensores e de dispositivos electrónicos moleculares. Así mesmo, pódense mellorar e facer avan-
sar enormemente os rendementos dos materiais en condicións extremas, coas consecuentes aplicacións nos sectores espacial e aeronáutico.
  • Fabricación a nivel nanométrico.
A fabricación a nivel nanométrico esixe un novo enfoque interdisciplinar tanto na investigación como nos procesos de fabricación. Conceptualmente considéranse dúas vías de traballo: a primeira consiste na miniaturización dos microsistemas denominado enfoque «de arriba abaixo» ou «top-
down» e a segunda, en imitar a natureza mediante o desenvolvemento de estruturas a partir dos niveis atómico e molecular denominado enfoque «de abaixo arriba» ou «bottom-up». O primeiro podería describirse como un proceso de ensamblaxe, o segundo como un proceso de síntese. O enfoque de abaixo a arriba atópase en fase inicial de desenvolvemento, pero o seu impacto potencial é de gran alcance e podería alterar as rutas actuais de produción.
  • Beneficios para a investigación sobre alimentos, auga e medio ambiente.
A investigación sobre os alimentos, a auga e o medio ambiente tamén pode benefi ciarse das nanotecnoloxías con, por exemplo, o desenvolvemento de instrumentos para detectar e neutralizar a presencia de microorganismos ou praguicidas. Mediante novas técnicas de nanoetiquetado miniaturizado podría realizarse o seguimento desde orixe dos alimentos importados. O desenvolvemento de métodos de recuperación baseados no uso de nanotecnoloxías (por exemplo, técnicas foto-catalíticas) permiten paliar e limpar o efecto da contaminación e outros danos ambientais (por exemplo, contaminación por petróleo da auga ou do chan).

  • Contribución á seguridade.

A contribución á seguridade poderá realizarse a través de, por exemplo, novos sistemas de detección de alta especificidad de alerta precoz ante axentes químicos ou biolóxicos, sensibles ata o nivel molecular. O nanoetiquetado dos billetes de banco podería contribuír á protección da propie-
dade. Tamén está en marcha o desenvolvemento de novas técnicas criptográfi cas para a comunicación de datos.
  • Exemplos de produtos comercializados actualmente desenrolados a través de nanotecnoloxías.
Xa se comercializaron varios produtos desenvolvidos a través das nanotecnoloxías. Trátase de produtos sanitarios (vendaxes, válvulas cardíacas, etc.), compoñentes electrónicos, pintura resistente ao relado, equipos deportivos, teas antiarrugas e antimanchas e lociones solares. Os analistas cifran o mercado deste tipo de produtos na actualidade en aproximadamente 2.500 millóns de euros, pero opinan que ascenderá por centos de miles de millóns de euros para o ano 2010 e a un billón después desa data.

jueves, 22 de octubre de 2015

Tema 1. Sociedade do coñecemento: ROBÓTICA



Nesta ligazón atoparás a unha unidade didáctica elaborada polo profesor José Antonio Chaves.
Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: ROBOTICA.

  • Definición completa de Robot e Robótica. Explica os termos reprogramable e multifuncional aplicados a un robot.
 En 1979, o "Robot Institute of America" define a un robot como: 'Un manipulador reprogramable e multifuncional deseñado para trasladar materiais, pezas, ferramentas ou aparellos específicos a través dunha serie de movementos programados para levar a cabo unha variedade de tarefas'. Os robots son capaces de realizar tarefas repetitivas de formamás rápida, barata e precisa que os seres humanos. Dise que un robot ten intelixencia artificial (I.A.) debido a que ten a capacidade de obter información da súa contorna e en función desta actuar. Considérase a un robot como un axente autónomo intelixente cando cumpre os seguintes requisitos:



- Autonomía: O sistema de navegación reside na propia máquina, que debe operar sen conexión física a equipos externos.



- Intelixencia: O robot posúe capacidade de razoar ata o punto de ser capaz de tomar as súas propias decisións e de seleccionar, fusionar e integrar as medidas dos seus sensores.

Poderiamos aproximarnos a unha definición de Robótica como:o deseño, fabricación e utilización de máquinas automáticas programables co fin de realizar tarefas repetitivas como o ensamble de automóbiles, aparellos, etc. e outras actividades. Segundo Isaac Asimmov, a Robótica é a tecnoloxía aplicada aos robots.

Cando se fala de que os robots son reprogramables quere dicir que os podemos manexar de mutuo propio e son multifuncionais porque poden desempeñar calquera función. 
  • Características dos robots.
Os robots poden ser de diferentes deseños do mesmo xeito que programas, todo depende da función que vaian realizar. O que se se coñece son as diferentes características que poden posuír, entre estas atopamos:

- A precisión que teñen á hora de realizar unha acción ou movemento.

- A capacidade de carga, en quilogramos que o robot pode manexar.

- O grao de liberdade que teñen cos seus movementos. Adoita coincidir co non de articulacións que ten o robot.

- O sistema de coordenadas que especifica a que direccións se realizasen as súas movementos e posicións. Estas poden ser coordenadas cartesianas (x,e,z), cilíndricas, etc.
  • Tipos de robots según o sistema de coordenadas. Captura de pantalla os debuxos de sistemas de coordenadas e os pegas en Open Office Draw, os recortas e engades os textos correspondentes co cadro de textos que aparece no cadro de ferramentas da parte inferior da pantalla. Unha vez rematado exportas o arquivo en formato .PNG e o insertas como imaxe no teu blog
  • Tipos de sensores empregados nos robots. En cada apartado inclue unha imaxe.


 - Sensores de temperatura:
Un exemplo son os termistores: trátase de resistencias cuxo valor ascende con a temperatura (termistor PTC) ou ben diminúe coa temperatura (termistor NTC). Polo tanto, depende da temperatura que o termistor permita ou non o paso da corrente polo circuíto de control do sistema. O símbolo e a aparencia dun termistor



- Sensores de posición:
Entre outros temos:
- Finais de carreira: Trátase dun interruptor que consta dunha pequena
peza móbil e dunha peza fixa que se chama NA, normalmente aberto, ou NC, normalmente pechado.
-Magnéticos: Detectan os campos magnéticos que provocan os imanes ou as correntes eléctricas. O principal é o chamado interruptor Reed; consiste nun par de láminas metálicas de materiais ferromagnéticos metidas no interior dunha cápsula que se atraen en presenza dun campo magnético, pechando o circuíto.
O interruptor Reed pode substituír aos finais de carreira para detectar a
posición dun elemento móbil, coa vantaxe de que non necesita ser empuxado
físicamente por devandito elemento senón que pode detectar a proximidade sen contacto
directo.
o fai de luz que lle chega ao sensor.
-Ópticos: Detectan a presenza dunha persoa ou dun obxecto que nterrumpen
Os principais sensores ópticos son as fotorresistencias, as LDR. 





- Sensores de humidade: Baséanse en que a auga non é un material aislante como o aire senón que ten unha conductividad eléctrica. Polo tanto un par de cables eléctricos espidos (sen cinta aislante recubríndoos) van conducir unha pequena cantidade de corrente si o ambiente é húmido; si colocamos un transistor en zona activa que amplifique esta corrente temos un detector de humidade.


- Sensores de son: Mediante un difragma que ao moverse polas ondas sonoras, despraza a placa dun condensador facendo variar a súa capacidade.
  • Clasificación xeral. En cada apartado inclue unha imaxe.
Desde un punto de vista moi xeral os robots poden ser dos seguintes tipos:
   -Androides:
Os androides son dispositivos que se parecen e actúan como seres humanos. Os robots de
hoxe en día veñen en todas as formas e tamaños, pero fóra dos robots que
aparecen nas feiras e espectáculos, non se parecen ás persoas e por tanto non son
androides. Actualmente, os androides reais só existen na imaxinación e nas
películas de ficción.

  -Móbiles:
Os robots móbiles están provistos de patas, rodas ou orugas que os capacitan para desprazarse de acordo á súa programación. Elaboran a información que reciben a través de
os seus propios sistemas de sensores e empréganse en determinado tipo de instalacións
industriais, sobre todo para o transporte de mercadorías en cadeas de produción e
almacéns. Tamén se utilizan robots deste tipo para a investigación en lugares de
difícil acceso ou moi distantes, como é o caso da exploración espacial e das
investigacións ou rescates submarinos.

 -Industriais:
Os robots industriais son dispositivos mecánicos e electrónicos destinados a realizar de
forma automática (sen a intervención humana) determinados procesos de fabricación ou
manipulación. Os robots industriais, na actualidade, son con moito os máis
frecuentemente atopados. Xapón e Estados Unidos lideran a fabricación e consumo de
robots industriais sendo Xapón o número uno.
Os robots industriais xorden pola necesidade de:
- Fabricar produtos de maneira económica.
- Que os produtos sexan de calidade.
- Que dun mesmo produto póidanse elixir moitas opcións.
Como exemplo, pensa nun automóbil, dun mesmo modelo, podes elixir, a cor, o
número de portas, o tipo de lamias, con ou sen alerón e todas as opcións de acabado
interior. Unha fábrica de coches, que constrúecada día uns mil coches, cada un cos seus
distintas opcións, necesita utilizar robots para que estes coches podámolos comprar a
un prezo alcanzable e teñamos garantía do seu funcionamento.

-Robots para próteses médicas: Son as próteses robóticas e os recentes robots de asistencia en quirófano (como o robot
cirurxián Dá Vinci)

jueves, 15 de octubre de 2015

Tema 1 Sociedade do coñecemento: DOMÓTICA


Nesta ligazón atoparás a Guía Técnica BT51, elaborada polo Ministerio de Industria, para as instalacións de sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios.
Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: DOMOTICA.

  • Campo de aplicación. 
Os sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios, coñécense internacionalmente como HBES (Home and Building Electronic Systems - sistemas electrónicos para vivendas e edificios). Actualmente a norma que define os requisitos técnicos xenerais destes sistemas é ÚNEA-EN 50090-2-2.

De modo xeral, a instalación destes sistemas coñécese como domótica e a instalación en edificios como inmótica, aínda que nesta guía utilízase o termo domótica para referirse aos dous, xa que é o termo máis amplamente empregado.

Os sistemas domóticos realizan o control integrado de múltiples elementos dunha instalación cos fins principais de:

- Aumentar o confort, mediante a automatización de elementos da instalación.

- A xestión técnica do a enerxía, por exemplo para o aforro ou a eficiencia enerxética.

- Garantir a seguridade das persoas, os animais e os bens.

- Permitir a comunicación do sistema con redes de telecomunicación externas.
    • Fines principais dos sistemas domóticos:  
    Os sistemas domóticos realizan o control integrado de múltiples elementos dunha instalación cos fins principais de:

     - Aumentar o confort, mediante a automatización de elementos da   instalación.

     - A xestión técnica do a enerxía, por exemplo para o aforro ou a eficiencia enerxética.

     - Garantir a seguridade das persoas, os animais e os bens.

     - Permitir a comunicación do sistema con redes de telecomunicación externas.
    • Define os 3 sistemas denominados como domóticos.
    - Sistemas de automatización que controlan aparellos ou sistemas tales como iluminación,climatización, persianas e toldos, sistemas de rega, control de electrodomésticos, etc. Un sistema que controla a climatización, a apertura de persianas, a iluminación do local e a rega do xardín, que teña en conta as condicións meteorolóxicas presentes ou as súas previsións, mediante unha lóxica, considérase que é un sistema domótico, xa que recibe información de diferentes entradas, procésaa e decide o tipo de actuación sobre cada elemento controlado.

    - Sistemas de xestión da enerxía que controlan ou secuencian o aceso de varios electrodomésticos, con obxecto de realizar un uso máis racional da enerxía, limitando a potencia máxima demandada ou adaptando o consumo a horarios nos que o prezo de a enerxía é menor. Cando unha iluminación conta unicamente cun sensor de presenza para evitar que a luz permaneza acesa sen ocupación do local, non se considerará un sistema domótico en si mesmo, pero se estivese integrado nun sistema máis complexo debería considerarse como parte do sistema domótico.

    - Sistemas de seguridade que sirvan para a detección de intrusos, incendios, fugas de auga ou gas, disparos de proteccións eléctricas e xestión da súa reenganche, recibindo información dos distintos subsistemas e executando ordenes de aviso, corte de subministración, previamente establecidas. Os diferentes subsistemas (central de detección de incendios, central antirrobo, etc.) ademais deberán cumprir as prescricións regulamentarias propias que lle sexan de aplicación individualmente.

    • Pon exemplos de nodo, actuadores e dispositivos de entrada.  

    -O nodo sería un computador ou un autómata que reciba sinais de sensores de temperatura, humidade, luz, etc. e procese ditas sinais para dar ordes aos sistemas que actúan sobre a climatización, a iluminación, as persianas ou o sistema de rega. Así mesmo, podería estar conectada á rede de tecnoloxías da información (RTI) para recibir información das previsións meteorolóxicas.

     - Os actuadores serían o contactor que alimenta os motores das persianas, a electroválvula do sistema de rega ou un regulador de intensidade de luz.

    - Os dispositivos de entrada serían os medidores de temperatura ou humidade, as células fotoeléctricas, etc. que envían información ao nodo
    • Fai a táboa cos dispositivos dunha vivenda con grao de automatización normal, indicando funcionalidade e aplicación de cada un.

    jueves, 1 de octubre de 2015

    A miña música favorita.

    O meu estilo musical é variado, pero principalmente gústame a música electrónica e algúns grupos musicais. Son fan de artistas como Avicii e Calvin Harris e de grupos como Imagine Dragons. 

    A música electrónica emprega novas tecnoloxías para producir sons, como por exemplo ordenadores. Este estilo musical naceu no século XX nas discotecas.

    Calvin Harris é o meu artista favorito. Trátase de un DJ escocés especializado en house e en progressive house. Naceu o 17 de Xaneiro do ano 1984 en Dumfries e lanzou o seu primeiro álbum o ano 2007, chamado I Created Disco. Gañou diversos premios como un Premio Grammy a mellor vídeo musical coa canción
    We Found Love. A miña canción favorita del é Drinking from the bottle.